column Daklozentax gedreven zijn en kunnen aantonen dat je op basis van je eerste werkervaring ook echt een verschil kunt maken, bijvoorbeeld door expertise op het gebied van duurzaamheid.’ Lastiger is het om organisaties te vinden die een jongere een jaar lang een kijk in de keuken willen geven. ‘Dat is voor organisaties best eng’, erkent Schmidt. ‘Je laat iemand toe in een heel vertrouwelijk deel van de organisatie, waar bijvoorbeeld ook de hoogte van salarissen op tafel komt. Maar we hebben het hier wel over jongeren die een stap verder zijn dan leeftijdgenoten. Die laten bijvoorbeeld echt niet zomaar hun papieren ergens slingeren.’ De organisaties die via Blikverruimers een jongere hebben aangetrokken, zijn daar zonder uitzondering enthousiast over, merkt Schmidt. ‘Het is al verschillende keren voorgekomen dat iemand na het eerste ‘meekijkjaar’ daadwerkelijk RvT- of RvC-lid kon worden. Die organisaties zijn in dat jaar gaan merken hoe plezierig het is als iemand met een frisse blik vragen stelt over zaken die voor de organisatie gewoon zijn.’ Het vasthouden van die frisse blik en die op het juiste moment inbrengen, blijkt nog wel een uitdaging voor jonge toezichthouders. ‘Ze missen eigenlijk een netwerk van andere jonge toezichthouders om daarover te sparren. Wellicht gaan wij als stichting de komende jaren die functie vervullen.’ n Ik ben er nooit geweest, maar Seattle schijnt een heerlijke stad te zijn om te wonen. Mooie natuur, een prettig klimaat, welvarende burgers. Zo welvarend, dat de stad onbetaalbaar wordt voor wie niet werkt bij de hoofdkantoren van Microsoft, Starbucks of Amazon. De gevolgen worden steeds zichtbaarder. Overal tref je daklozen aan: slachtoffers van de stijgende huizenprijzen. Dit is een typisch geval van wat de economische wetenschap ongewenste externe effecten noemt. Seattle knijpt in z’n handjes met grote werkgevers die de stad veel welvaart brengen. Maar hun beloningsbeleid ontwricht wel het sociale huisvestingsbeleid. De kosten daarvan zijn niet alleen het pakkie-an van de gemeentebegroting. Het gemeentebestuur bedacht daarom een verrassend plan: een daklozentax. Elk bedrijf met meer dan 20 miljoen dollar winst moest 500 dollar belasting per werknemer betalen. Met dat geld zou de gemeente woningen bouwen voor daklozen, onder het mom: de vervuiler betaalt. De bedrijven reageerden geschokt, Amazon voorop. Met 40.000 medewerkers in Seattle zou de rekening voor dit bedrijf 20 miljoen dollar bedragen. Na luidkeels protest verlaagde de gemeente de taks daarom tot 275 dollar per werknemer. Met in totaal 11 miljoen dollar nog steeds een flink bedrag. Maar afgezet tegen hun kwartaalwinst van 1,6 miljard dollar natuurlijk een schijntje. Toch nam het bedrijf van de rijkste Amerikaan op dit moment, Jeff Bezos, hier geen genoegen mee. Als het gemeentebestuur volhardt, gaan wij op zoek naar een andere vestigingsplaats, verklaarde het bedrijf. Het bedrijf geeft alleen aan zelf bepaalde goede doelen. Je hoort wel klagen dat de democratie niet in veilige handen is bij Donald Trump. Maar wat te denken van de ondermijnende invloed van belastingontwijkende technologiereuzen als Amazon? Ik blijf er als klant maar liever vandaan. Onze democratische rechtsstaat is er mij net iets te lief voor. Yvonne Zonderop Journalist bij de Groene Amsterdammer, bestuurder (onder meer lid van de Raad van Commissarissen van de FD Mediagroep) en auteur. SERmagazine 19 FOTO Christiaan Krouwels Column: Daklozentax
MeedoenHeeft u een cursus, nxtbook of digitale catalogi? Gebruik Online Touch: onderwijsmagazine van papier naar online converteren.
SERmagazine juni 2018 Lees publicatie 23Home