participatie van denken, die al niet meer past bij deze tijd en zeker niet bij de toekomst. Voor mensen met een beperking of chronische ziekte is dat paternalisme helemaal een drama. Meedoen betekent een vastgesteld aantal uren werken, een contract hebben, salaris verdienen en sociale premies betalen. En als je dat niet doet, dan ‘doe je dus niet mee’. Maar waarom zou werk aan dat soort criteria moeten voldoen? Voor mensen met een beperking of chronische ziekte is werken: je talent inbrengen, zodat anderen er wat aan hebben, jij er zingeving aan beleeft en je kunt ontvangen wat je nodig hebt aan geld, begeleiding en zorg.’ Wat is uw ideaalbeeld voor de samenleving van 2050? ‘Als iedereen in de samenleving kan inbrengen waarvan r ons’ Met een verrekijker de wereld inkijken, zoals de fotograaf haar vraagt, is precies wat Illya Soffer níet wil. ‘Bestuurders, beleidsmakers en politici kijken vanuit hun ivoren torens met verrekijkers naar de samenleving. Daardoor sluit dat beleid vaak niet aan bij de wensen en behoeften van mensen. Ze zouden die verrekijker eens om moeten draaien en vanuit het perspectief van bijvoorbeeld mensen met een beperking of chronische ziekte naar hun beleid moeten kijken.’ Wat zouden ze dan zien? ‘Ze zouden zien dat het begrip ‘meedoen’ heel paternalistisch wordt ingevuld. ‘Gij zult meedoen op de door ons bedachte manier.’ Volgens onze normen, criteria en indicatoren. Dat is een oude, betuttelende manier hij over heeft, dan is er voor iedereen genoeg. Als mensen niet kunnen inbrengen waarvan ze zelf over hebben, dan ontstaat er schaarste. Die filosofie spreekt mij enorm aan. De basisgedachte is dat iedereen een vraag en een aanbod heeft aan de samenleving. Iemand met een beperking heeft bijvoorbeeld het aanbod dat hij goed handdoeken kan vouwen. Zijn vraag is dat hij hulp nodig heeft bij het regelen van zijn financiën. Een zakenvrouw die in haar Porsche Cayenne door het land tuft, heeft als aanbod haar commercieel talent, maar vraagt veel energie en vervuilt het milieu. Iedereen heeft een vraag. Mensen met belangrijke banen en hoge salarissen vragen meer grondstoffen en veroorzaken meer vervuiling, mensen met een beperking of chronische ziekte vragen meer zorg. Als je zo naar vraag en aanbod kijkt, krijg je een ander beeld van de samenleving.’ → Wie is Illya Soffer? Illya Soffer (1966) studeerde politicologie aan de Universiteit van Amsterdam. Ze begon als campagnestrateeg bij een communicatiebureau, werkte daarna als zelfstandig organisatieadviseur voor overheden, charitatieve en maatschappelijke organisaties. Van 2006 tot 2014 was ze in dienst bij Twynstra & Gudde. In mei 2014 trad ze aan als directeur van Ieder(in), de koepelorganisatie waarin de Chronisch zieken en Gehandicapten Raad en het Platform Verstandelijk Gehandicapten per 1 januari 2014 zijn opgegaan. SERmagazine 25 Iedereen doet mee

Pagina 26

Heeft u een weekblad, magstream of internet lesmateriaal? Gebruik Online Touch: archief online bladerbaar uitgeven.

SERmagazine september 2017 Lees publicatie 10Home